Op zaterdag 19 november stond de topper tussen 2 ploegen die nog zonder puntverlies waren op het programma. Tegenstander Walram zou je, in goed Nederlands, onze 'angstgegner' mogen noemen. Vele malen kruisten wij reeds de degens met de mannen uit Valkenburg die de laatste jaren iedere competitie winnend af wisten te sluiten. En hoewel duidelijk kon worden waargenomen dat we iedere wedstrijd iets dichter richting hun niveau kropen, het was vrijwel altijd Walram dat aan het langste eind trok.
Zo ook een maand geleden, zij wisten toch nog met 0-1 te winnen terwijl wij de eerste helft de betere ploeg waren geweest.

Maar die eerste helft had ons gesterkt in het geloof dat afgelopen zaterdag wel eens onze dag zou kunnen worden en UVC kwam furieus uit de startblokken.
De ene na de andere aanval rolde richting het vijandelijke doel en na 5 minuten stond de teller al op 4 doelrijpe kansen. De 1-0 kon niet uitblijven en het was Jordy, een van de kleinste mannen van het veld, die fraai binnenkopte. Helaas werd er voor buitenspel gevlagd en werd de treffer afgekeurd.
Even later mocht er wel gejuicht worden: Na weer een fraaie aanval was het Bram die op links attent was meegelopen en de eerste treffer voor zijn rekening nam.
De trainers en supporters uit Valkenburg, die normaliter verbaal behoorlijk aanwezig zijn, konden niet anders dat stilzwijgend toekijken hoe hun jongens totaal overklast werden.
Tot aan de rust bleef UVC domineren en speelde dit team misschien wel zijn beste helft ooit. En er kon de jongens maar 1 ding verweten worden: Kansen werden niet in doelpunten omgezet en het stond 'slechts' 1-0 bij rust.

Na rust vonden er wat wissels aan onze kant plaats en ontstond een iets evenwichtiger spelbeeld. En na een minuut of 50 (o16 speelt 2x 40 minuten) viel helaas de 1-1 na een ongelukkig moment in onze defensie. Wat een domper dat er na zo'n goed voetbal gewoon weer een gelijke stand op het scorebord stond.
Deze stand bleef lang staan maar geleidelijk aan werd UVC opnieuw de betere ploeg, mede ook doordat Yowi met al zijn kracht en snelheid inmiddels weer binnen de lijnen stond.

Tien minuten voor tijd gebeurde er iets dat inmiddels zeker 'viral' zou zijn gegaan, ach was het maar gefilmd: Colin ging vanaf de middellijn sterk door en besloot vanaf 30 meter op goal te schieten. Waar menigeen het hoofd al weg wilde draaien aangezien de bal toch ruim over leek te gaan, daalde de bal plots harder om precies onder de lat en precies boven de beduusde keeper in de verre kruising te vallen. Totale vreugde en ontlading bij het hele team en er werd zelfs een klein traantje ontwaard bij de doelpuntenmaker. Zijn vader gooide pardoes zijn paraplu hoog de lucht in, naar verluidt is hij deze nu nog steeds aan het zoeken.

Daarna werd de voorsprong vakkundig over de streep getrokken. De combinatie van een keihard werkende groep spelers en een wederom sterk keepende Mike maakte dat we ondanks het wanhopige slotoffensief van de tegenstander nooit meer echt in problemen kwamen.
Nadat wij alle eerdere keren de mensen van Walram hebben moeten feliciteren was het vandaag onze beurt om de felicitaties in ontvangst te nemen. Dat daar van Valkenburgse zijde echter nauwelijks sprake van was mocht onze pret niet drukken. Misschien kunnen we het de tegenstander ook bezwaarlijk kwalijk nemen, het was per slotte van rekening al zo lang geleden dat zij nog eens een wedstrijd verloren dat ze het waarschijnlijk gewoonweg ontwend zijn geraakt.....

Komende zaterdag 14.00 uur wordt het thuis tegen Kerkrade-West waarschijnlijk weer een zware pot en zou er al veel duidelijk kunnen worden over wie de huidige competitie kan gaan winnen.

Verslag gemaakt door: Mike Martens